استان‌ های کانادا به دنبال توافق‌ نامه‌ های مهاجرتی جدید

استان‌ های کانادا به دنبال توافق‌ نامه‌ های مهاجرتی جدید هستند

دولت ساسکاچوان در روز ۲۸ ژوئیه ۲۰۲۲ اعلام کرد که این دولت خواهان کنترل بیشتر بر سیستم مهاجرت است.

این اعلامیه در همان روزی اعلام شد که جرمی هریسون (وزیر مهاجرت ساسکاچوان) و سایر وزیران مهاجرت کانادا از جمله شان فریزر (معادل فدرالش) در نیوبِرانزویک ملاقات کردند.

موافقت وزیر برای ایجاد یک برنامه نامزدی استانی چندساله (PNP) در ۳۱ مارچ ۲۰۲۳ تاثیرگذارترین نتیجه ملاقات بود. در نتیجه، هر استان و منطقه در یک دوره سه ساله تخصیص/مقرری PNP را دریافت خواهند کرد. در این حین آن‌ها را برای برنامه‌ریزی رو به جلو و حمایت از اهداف توسعه اقتصادی‌شان توانمند می‌کند.

به گفته بسیاری از استان‌ها، این مشوق‌ها هنوز برای حفظ توسعه اقتصاد منطقه‌ای کافی نیستند.

برنامه نامزدی استانی چندساله (PNP) کانادا به چه معناست؟

ساسکاچوان و کِبِک

ساسکاچوان از دولت فدرال درخواست یک توافقنامه مهاجرتی دوجانبه جدید دارد. دقیقا مشابه آنچه کبک دارد. در بین ده استان و سه منطقه کانادا به دلیل ماهیت متمایز فرانسه زبانی، زبان کبک بیشترین تأثیر را بر سیاست مهاجرتی خود دارد. مطابق با توافقنامه ۱۹۹۱ کانادا و کِبِک، این استان نه تنها مجاز است همه مهاجران طبقه اقتصادی خود را انتخاب کند و تعداد مهاجرت را نیز تعیین کند بلکه پذیرش برای اقامت موقت را مدیریت کند و از گروه‌های خانواده و پناهندگی اطلاعاتی داشته باشد. علاوه بر این، کنترل انحصاری بر وجوه تسویه حسابی دارد که دولت فدرال به منظور ارائه طیف وسیعی از منابع، از جمله آموزش شغلی و زبان، به نوآیندها ( نوآیند به فردی اطلاق می‌شود که برای اولین بار وارد مکانی دیگر مثل کشور، شهر و غیره می‌شود. )‌ داده است.

دولت فدرال و هر یک از نه استان دیگر کانادا (و نیز یوکان و مناطق شمال غربی) توافقنامه‌های مهاجرتی دوطرفه دارند. مزیت اصلی این توافقنامه‌ها این است که اداره PNP را برای استان‌ها و مناطق ممکن می‌کنند. آنها نیز اطلاعات را درمورد موضوعات مختلفی فراهم می‌کنند (مانند اینکه چگونه دو رده حکومتی برای تامین سرویس‌ها برای سکونتگاه مهاجران همکاری می‌کنند)‌. با این حال، این توافقنامه‌ها قدرت زیادی فراتر از حد مجاز تعیین شده از سوی PNPهای فردی به استان‌ها و مناطق نمی‌دهند.

بنابراین ساسکاچوان آنچه را می‌خواهد که کِبِک در اختیار دارد. ساسکاچوان خواستار کنترل انحصاری بر مهاجرت طبقاتی خانوادگی، کنترل بر تامین مالی اسکان فدرال و تخصیص تضمین شده PNP است که مطابق با وزن جمعیتی ساسکاچوان در داخل کانادا تحت برنامه‌اش به نام پیمان مهاجرت کانادا – ساسکاچوان باشد.

اگرچه ساسکاچوان اکنون ۶۰۰۰ متقاضی اصلی دارد که به PNP برای سال ۲۰۲۲ اختصاص داده شده است، کماکان ۱۳۰۰۰ صندلی/کرسی عادلانه‌تر است زیرا آنها نماینده سهم متناسب با ساسکاچوات از کل مهاجرت به کانادا هستند.

همه استان‌های دیگر

هریسون و همتایان استانی‌اش از آلبرتا، مانیتوبا و انتاریو یک روز قبل از کنفرانس ۲۸ ژوئن نامه‌ای مشترک به وزیر فِریسِر ارسال کردند و خواستار کنترل بیشتر بر سیستم‌های مهاجرتی خود شدند. مونته مک ناتون (وزیر مهاجرت انتاریو) اوایل هفته به سی آی سی نیوز گفت که از دولت فدرال می‌خواهد در انتخاب طبقات اقتصادی به انتاریو اختیار بیشتری بدهد.

فرانکویس لگوآلت، نخست‌وزیر کِبِک، نیز اعلام کرده است در صورتیکه دولتش در انتخابات استانی آتی در ماه اکتبر اکثریت دیگری را کسب کند، او بطور کامل بر محدود کردن مهاجرت به استان کار خواهد کرد.

درخواست‌های ساسکاچوان، آلبرتا، مانیتوبا، انتاریو و کِبِک فشار زیادی بر دولت فدرال وارد کرد. این استان‌ها ادعا می‌کنند ارائه اختیارات انتخاب اضافی به آنها کمک می‌کند تا مشکل عقب ماندگی درخواست‌هایی را برطرف کنند که اداره مهاجرت پناهندگان و شهروندی کانادا (IRCC) با آن مواجه است.

استان‌ها همچنین می‌توانند تقاضای افزایش اختیارات طبق قانون اساسی را داشته باشند. حتی اگرچه قانون اساسی روشن می‌کند که دولت فدرال بر تایید مهاجرت اختیار دارد، کماکان مهاجرت را به عنوان یکی از معدود حوزه‌های سیاست فدرال-استانی مشترک در کانادا شناسایی می‌کند. لایحه مهاجرت و حفاظت از پناهندگان (IRPA)، برترین قانون مهاجرت کانادا، دولت فدرال را ملزم به همکاری نزدیک با استان‌ها و مناطق برای دستیابی به اهداف اقتصادی و اجتماعی منطقه‌ای می‌کند. علاوه بر این، کِبِک از کنترل مهاجرت قابل توجهی برخوردار است در حالیکه بقیه کشور دولت فدرال را در موقعیت چالش‌برانگیزی قرار نمی‌دهد.

برعکس وقتی که توافقنامه کانادا – کِبِک در سال ۱۹۹۱ منتشر شد، جمعیت این کشور به سرعت در حال پیر شدن است و  همین مساله به کمبود تاریخی نیروی کار در تمامی استان‌ها و مناطق در سرتاسر کانادا منجر شده است. همانطورکه متولدین دوره خیز زاد و ولد “بیبی بومرها” یا کودکان نسل انفجار بیشتری می‌شوند/بازنشسته می‌شوند، استان‌ها و مناطق بطور فزاینده‌ای به PNP برای حمایت از جمعیت، جمعیت و رشد اقتصادی‌شان وابسته می‌شوند.

آیا پایتخت‌ ها کنترل بیشتری را تقاضا می‌کنند؟

به نوعی، به نظر می‌رسد که استان‌ها کنترل بیشتری را تقاضا می‌کنند. بعد از امضای توافقنامه کانادا – کِبِک، برخی از استان‌ها به دولت فدرال نیاز دارند درحالیکه آنها سطح مقایسه‌پذیری از قدرت مهاجرت را درخواست می‌کردند. دولت فدرال PNP را به دلیل این نگرانی ایجاد کرد که اگر ترتیبات مشابهی با بقیه کشور انجام شود، کنترل خود را بر سیستم مهاجرت از دست خواهد داد. از فقط ۴۰۰ پذیرش مهاجر در سال جاری/امسال و ۹۰۰۰۰ مهاجر تا سال ۲۰۲۴، استان‌ها و مناطق برنامه‌ را می‌پذیرند و از آن استقبال گرمی می‌کنند.

به رغم اینکه اهداف PNP کانادا در هر زمانی در بالاترین حد خود قرار دارند، چند استان ادعا می‌کنند به دلیل کمبود شدید نیروی کار، توزیع ۸۰۰۰۰ مهاجر در بین یازده استان و منطقه‌ای ناکافی است که در حال حاضر PNP را تجربه می کنند. به علاوه پیش‌بینی می‌شود که پیوسته تمام نه میلیون کانادایی از نسل متولدین دوره خیز و ولد در ده سال آینده به سن بازنشستگی می‌رسند.

نمی‌توتن اغراق کرد که این پیشرفت‌های اخیر چقدر مهم هستند. قبلا دولت فدرالی همه مهاجران به کانادا را انتخاب می‌کرد قبل از اینکه کِبِک کنترل سیستمش را به دست بگیرد. تمایلات به تدریج تغییر کرده است و دو سطح دولت در حال حاضر از زمان ظهور PNP در سال ۱۹۹۸، تقسیم تقریباً برابری در انتخاب مهاجران طبقه اقتصادی دارند. رویه/روند‌ پذیرش برای طبقات خانواده و پناهندگی هنوز تحت نظارت دولت فدرال است. در اصل، استان‌ها تمایل خود را برای کنترل اکثریت بر این انتخاب دولت فدرال ابراز می‌کنند.

در هر صورت، موضع قاطعانه‌تر استان‌ها نویددهنده عصر جدیدی در سیستم مهاجرتی کانادا است. در این سیستم، آنها دیگر صرفاً راضی به اظهار نظر و انتخاب از طریق PNP نیستند، بلکه ظاهرا در این راستا تبدیل دولت فدرال به شریک کوچکتر را در روابط مهاجرتی‌شان موفقیت می‌دانند.